Είναι Σάββατο βράδυ. Είναι το πρώτο Σάββατο τους τελευταίους 2 μήνες που δεν δούλευα...
'Ηδη από χθες το βράδυ είχα κανονίσει να πάω με την παρέα σε ένα μπαράκι που μόλις άνοιξε με τζάζ μουσική. Κοιτούσα το ρολόι του γραφείου όλη μέρα την Παρασκευή για να έρθει η ώρα να ξεκινήσει το Σαββατοκύριακο που τόσο πολύ λαχταρούσα εδώ και μήνες.
Και όμως είναι Σάββατο βράδυ και εγώ δεν πήγα στο τζαζ μπαρ και καπάκι νιώθω όλο μου το κορμί πιασμένο και το κεφάλι μου κοντεύει να εκραγεί. Μόλις σπατάλησα και κατέστρεψα το Σαββατόβραδο μου.
Την Παρασκευή λίγο πριν σχολάσουμε μια συνάδελφος μου πρότεινε να πάμε το Σάββατο πρωί σε ένα κοντινό εμπορικό για πρωινό και κουβεντούλα. Καλή ιδέα σκέφτηκα και συμφώνησα.
Σαββατο πρωί: Ξύπνησα, έφαγα το πρωινό μου και περίμενα τηλέφωνο από την συνάδελφο για να φιξάρουμε την ώρα. Εκείνη όντως μου τηλεφώνησε αλλά μου είπε αν θα μπορούσαμε να πάμε λίγο αργότερα. Δεν έφερα αντίρρηση. Έτσι και αλλιώς θα βρισκόμουν με την παρέα μου κατά τις 20:30 το βράδυ. Άπλετος χρόνος.
Σάββατο μεσημέρι: Με έστησε 2 ολόκληρες ώρες. Αλλά λέω δεν βαριέσαι, έχουμε χρόνο μπροστά μας. Μου κόρναρε να κατέβω. Το πρώτο σοκ ήρθε με το που μπήκα στο αυτοκίνητο. Δεν είμασταν μόνες. Μαζί μας ήταν και ο δίχρονος γιος της και η μητέρα της.
Σάββατο απόγευμα: Το εμπορικό γεμάτο ασφυκτικά με κόσμο και 2 γυναίκες να τρέχουν πίσω από ένα 2χρονο διάβολο που το μόνο που έκανε ήταν να κλαίει, να κυλιέται στα πατώματα και να φτύνει. Και η γιαγιά του μωρού φευγάτη! Μας παράτησε και έτρεξε να πάει να προλάβει να ψωνίσει! Εδώ να σημειώσω πως το δίχρονο ζυγίζει 20 κιλά και εγώ -ολόκληρη γαϊδάρα- μόλις 49! Και αυτό το σκασμένο να ζητάει να το κρατάω αγκαλιά! Να το αφήνω κάτω και να ουρλιάζει, να το δίνω στην μαμά του και να τσιρίζει! Άρση βαρών παρά την θέληση μου!
Σάββατο βράδυ: Η ώρα είχε πάει 21:00 και εγώ ακόμα εγκλωβισμένη με τον διάβολο. Είπα να φύγω μόνη μου και να μην τις περιμένω αλλά το παλτό μου ήταν στο αυτοκίνητο της συναδέλφου. Πράγμα το οποίο και σήμαινε -4 επίπεδα και καμιά προθυμία από μέρους της να με βοηθήσει να βρω το αυτοκίνητο. Και αυτός ο διάβολος σε συσκευασία παιδιού συνέχιζε να τσιρίζει και να χτυπιέται στα πατώματα.
Δεν έχω κουράγιο να πάω να βρω τα παιδιά...Η μέση μου ποναέι αφόρητα και το κεφάλι μου είναι βαρύ. Δεν κατάφερα να φάω τίποτα όλη μέρα και στα αυτιά μου έχω ακόμα τις τσιρίδες αυτού που υποτίθεται πως σε κανονικές συνθήκες είναι παιδί. Άλλο ένα τέτοιο και θα πάρω απόφαση να μείνω άκληρη!
'Ηδη από χθες το βράδυ είχα κανονίσει να πάω με την παρέα σε ένα μπαράκι που μόλις άνοιξε με τζάζ μουσική. Κοιτούσα το ρολόι του γραφείου όλη μέρα την Παρασκευή για να έρθει η ώρα να ξεκινήσει το Σαββατοκύριακο που τόσο πολύ λαχταρούσα εδώ και μήνες.
Και όμως είναι Σάββατο βράδυ και εγώ δεν πήγα στο τζαζ μπαρ και καπάκι νιώθω όλο μου το κορμί πιασμένο και το κεφάλι μου κοντεύει να εκραγεί. Μόλις σπατάλησα και κατέστρεψα το Σαββατόβραδο μου.
Την Παρασκευή λίγο πριν σχολάσουμε μια συνάδελφος μου πρότεινε να πάμε το Σάββατο πρωί σε ένα κοντινό εμπορικό για πρωινό και κουβεντούλα. Καλή ιδέα σκέφτηκα και συμφώνησα.
Σαββατο πρωί: Ξύπνησα, έφαγα το πρωινό μου και περίμενα τηλέφωνο από την συνάδελφο για να φιξάρουμε την ώρα. Εκείνη όντως μου τηλεφώνησε αλλά μου είπε αν θα μπορούσαμε να πάμε λίγο αργότερα. Δεν έφερα αντίρρηση. Έτσι και αλλιώς θα βρισκόμουν με την παρέα μου κατά τις 20:30 το βράδυ. Άπλετος χρόνος.
Σάββατο μεσημέρι: Με έστησε 2 ολόκληρες ώρες. Αλλά λέω δεν βαριέσαι, έχουμε χρόνο μπροστά μας. Μου κόρναρε να κατέβω. Το πρώτο σοκ ήρθε με το που μπήκα στο αυτοκίνητο. Δεν είμασταν μόνες. Μαζί μας ήταν και ο δίχρονος γιος της και η μητέρα της.
Σάββατο απόγευμα: Το εμπορικό γεμάτο ασφυκτικά με κόσμο και 2 γυναίκες να τρέχουν πίσω από ένα 2χρονο διάβολο που το μόνο που έκανε ήταν να κλαίει, να κυλιέται στα πατώματα και να φτύνει. Και η γιαγιά του μωρού φευγάτη! Μας παράτησε και έτρεξε να πάει να προλάβει να ψωνίσει! Εδώ να σημειώσω πως το δίχρονο ζυγίζει 20 κιλά και εγώ -ολόκληρη γαϊδάρα- μόλις 49! Και αυτό το σκασμένο να ζητάει να το κρατάω αγκαλιά! Να το αφήνω κάτω και να ουρλιάζει, να το δίνω στην μαμά του και να τσιρίζει! Άρση βαρών παρά την θέληση μου!
Σάββατο βράδυ: Η ώρα είχε πάει 21:00 και εγώ ακόμα εγκλωβισμένη με τον διάβολο. Είπα να φύγω μόνη μου και να μην τις περιμένω αλλά το παλτό μου ήταν στο αυτοκίνητο της συναδέλφου. Πράγμα το οποίο και σήμαινε -4 επίπεδα και καμιά προθυμία από μέρους της να με βοηθήσει να βρω το αυτοκίνητο. Και αυτός ο διάβολος σε συσκευασία παιδιού συνέχιζε να τσιρίζει και να χτυπιέται στα πατώματα.
Δεν έχω κουράγιο να πάω να βρω τα παιδιά...Η μέση μου ποναέι αφόρητα και το κεφάλι μου είναι βαρύ. Δεν κατάφερα να φάω τίποτα όλη μέρα και στα αυτιά μου έχω ακόμα τις τσιρίδες αυτού που υποτίθεται πως σε κανονικές συνθήκες είναι παιδί. Άλλο ένα τέτοιο και θα πάρω απόφαση να μείνω άκληρη!
Πέφτω για ύπνο...Είμαι κομμάτια και για την επόμενη εβδομάδα δεν θέλω να ξαναδώ στα μάτια μου εμπορικά κέντρα και παιδιά!
More Gadgets
No comments:
Post a Comment